Ik voel, dus ik ben

Want je bent niet wat je doet!

Spanje - 15 april 2025

Dit ben ik!

Ik ben Danique Castenmiller, 37 jaar, life coach, online business manager voor andere bedrijven, in een liefdevolle relatie met Rick, woon in Spanje en ben met enige regelmaat

in Nederland. Dat is wie ik ben. Toch? Dat dacht ik tenminste.Maar nee, niet dus. Dat is wat ik doe, met wie ik samen ben en waar ik woon. Maar wie ik ben? Dat zit daar ergens onder, verstopt tussen al die labels, rollen en omstandigheden. Wie ben ik dan wel?

Mini me op vakantie,

Ergens in Frankrijk, 1988


De vergissing

Hierboven verwar ik namelijk mijn identiteit met de context. Binnen die omstandigheden en wat ik doe, ben ik wie ik ben. Kan je me nog volgend? Ik ga proberen het nog wat verder toe te lichten. In de psychologie heet wat ik hierboven doe (en velen van ons doen), role-based identity: je zelfbeeld hangt dan vooral af van de rollen die je vervult in het dagelijks leven. Maar die rollen zijn veranderlijk. Je bent niet je werk, je relatie, je leeftijd of je woonplaats. Dat zijn tijdelijke vormen. Wie jij bent, zit daaronder. En dat leer je pas echt kennen als je durft te voelen. En dat is precies de reden dat ik dit verhaal schrijf. Want we zijn gaan geloven dat wie we zijn, bepaald wordt door wat we doen. Er moet mijn inziens veel meer tijd zijn om te voelen.

De hersenen houden van duidelijke hokjes (dank je wel, prefrontale cortex). Dus we creëren onze identiteit door cognitieve kenmerken zoals feiten, prestaties en sociale rollen. Maar dit verteld eigenlijk heel weinig over onze innerlijke beleving, waarden, verlangens, grenzen of waarheid.

Jong geleerd is oud gedaan

Van jongs af aan worden we hierin meegesleurd. Bij mij begon het al op de middelbare school, bij het kiezen van een vakkenpakket. Ineens moest ik gaan nadenken over mijn toekomst. Wat ik wilde worden. Een verdomd lastige fase om dat te doen, want op dat moment realiseerde ik me nog maar half wie ik was. Ik moest dat allemaal nog ontdekken. Maar er was amper ruimte om dat te ontdekken. Op school draaide het alleen om kennis. Vakken leren, proefwerken maken, een zo hoog mogelijke CITO-score halen. Alles was gericht op het hoofd. Je hoofd werd getraind, je lijf genegeerd. Je gevoelens? Die deden er niet toe. Je verlangens? Geen tijd voor. Je intuïtie? Daar stond geen toets voor gepland. En dus ging ik door. Zoals zovelen van ons.

Ik koos een studie met baankansen. Want dat hoorde zo. Ik wilde een goede basis opbouwen. Huisje, carrière, zekerheid. Dat was het plaatje. Daar werd voor geklapt.En ergens was dat ook logisch. Vanuit mijn opvoeding leerde ik: zorg dat je het goed voor elkaar hebt. Dus dat deed ik.

Toch voelde ik af en toe wel het verschil. Bijvoorbeeld toen ik op mijn 18e besloot om op kamers te gaan. Dat was een keuze op gevoel. Ik voelde dat ik op eigen benen wilde

staan. Zegt dat dan iets over mij? Maar veel andere keuzes, kwamen vooral uit mijn hoofd. Want dat is wat ik geleerd had. Dat zou me zekerheid geven.

Toen al een liefhebber van de natuur ;-)

Oss, In de tuin bij mijn ouders, 1995


Het systeem waarin we zijn opgegroeid

Onze maatschappij beloont dus ons denken en negeert eigenlijk wat we voelen.We hebben een onderwijssysteem waarin we getraind worden op feiten, formules en analyses, maar niet op zelfbewustzijn. Niet op zelfliefde. Niet op voelen. Er is geen les in ‘’Hoe herken ik mijn grenzen”, ‘’hoe weet ik wat mij écht gelukkig maakt’’ of ‘’Wat betekend empathie?’’. Ik haal voor het gemak de psychologie er nog maar even bij. Psychologen noemen dit een cognitieve dominantie: we identificeren ons met ons denken en raken vervreemd van onze gevoelens. En de cijfers liegen er niet om. Want 1 op de 6 jongvolwassenen in Nederland heeft Burn-out klachten (cijfers uit 2023, de cijfers van

vandaag de dag zijn nog hoger). Meer dan 40% van de jongeren voelt zich psychisch overbelast volgens het CBS. Door chronische stress en disbalans in het zenuwstelsel, staan we continue in de overlevingsstand. Iets wat ik heel erg herken en nog steeds kamp met de gevolgen uit het negeren van mijn gevoelswereld in het verleden. Maar daar zal ik een keer een apart verhaal aan wijden (de oorzaak van vele lichamelijke klachten).

Het feit wil, wat ook neurowetenschapper Antonio Damasio beaamt, zonder emotioneel bewustzijn kunnen we helemaal geen betekenisvolle keuzes maken. Dus we zullen met z’n allen, hoe vreemd en onbekend dat misschien ook is, toch echt weer meer gaan leren voelen. Luisteren naar onze binnenwereld.

Mijn eigen zoektocht

Na een gelukkige puberrelatie van 2 jaar, was ik jarenlang vrijgezel. En dat begon me een beetje te benauwen. Ik was toch leuk genoeg om mee samen te zijn? Maar toen zag ik nog helemaal niet in dat het daar helemaal niet om ging. Want als je helemaal niet weet wie je zelf bent en wat je verlangens zijn, hoe kan je je dan aan een ander verbinden? Ik voelde me vooral alleen, omdat ik mezelf nog niet gelukkig kon maken. Ik kon mezelf niet geven wat ik nodig had, omdat ik niet wist wat ik wilde.

Jarenlang voelde ik vooral wat ik níét wilde. In werk. In relaties. In keuzes. Maar ik wist niet wat ik dan wel wilde. Dus besteedde ik tijd aan persoonlijke ontwikkeling en soms maar gewoon dingen proberen. Niet omdat ik wist dat dat het dan was wat ik wilde, maar ik kon het in ieder geval zo wel ontdekken door in beweging te blijven. Maar er zat ook nog veel afleiding in mijn leven. Veel denken, weinig echt voelen. Ik bleef zoeken. Kiezen. Proberen. En is dat dan slim geweest? Geen idee. Maar het heeft me wel hier gebracht. Waar ik nu sta in mijn leven.

Als ik dus nu terugkijk, zie ik dat ik al vroeg begon met het onderdrukken van delen van mezelf. Ik was als kind altijd een rauwdouwer. Lekker wild spelen met de boys, maar ook de barbiepoppen konden mijn hart vervullen. Tekenen deed ik met plezier. Ik kende weinig angst en hield wel van een beetje avontuur. Nieuwe dingen proberen. Maar vanaf mijn pubertijd verging dat langzaam een beetje. Ik ging thuis compenseren, het ''brave kind'' uithangen waar mijn ouders trots op konden zijn. Dat is dus het moment dat ik langzaam steeds minder ging doen waar mijn hart naar verlangde. Steeds meer uit het hoofd en daarmee begon het verdwijnen van mijn gevoel.

Het grote ontwaken

We leven dus in een tijd waarin we alles kunnen meten, behalve wie we zijn.We willen controle, maar voelen geen richting. We rennen, maar weten niet waarheen. We hebben alles, maar voelen ons leeg. En dat is niet jouw schuld en niet mijn schuld.Het is een collectief patroon. Een systeem waarin we zijn opgegroeid. Maar dat betekent niet dat we er niets aan kunnen doen!

De oplossing is niet méér nadenken, maar minder. De weg terug is dat we weer leren voelen. Vraag jezelf eens af: Wat wil jij écht? Wat geeft je energie? Waar word je stil van? Wat raakt je? Waar word je boos om? Wat vraagt jouw aandacht? En daar is niks zweverigs aan, voor als je dat dacht. Maar gewoon een paar voorbeelden van levensvragen die ons helpen om weer te voelen. Dus beantwoord ze eens voor jezelf en bekijk wat je daar over jezelf leert.

Ik sluit dus af met wie ik ben. Ik BEN dus geen coach, maar ik coach. Ik BEN geen online business manager, ik ondersteun bedrijven. Ik BEN geen dertiger, maar leef toevallig in dit decennium. Wie ben ik dan wel? Ik ben nieuwsgierig, intuïtief en creatief. Ik ben avontuurlijk én gevoelig. Ik ben iemand die graag de diepte in duikt, bij mezelf en bij een ander. Ik ben geraakt door schoonheid, humor en oprechtheid. Ik voel veel en heb geleerd dat juist daarin mijn kracht zit. Ik ben een levenskunstenaar, steeds meer verbonden met wie ik was, wie ik ben, en wie ik nog word.

En jij? Wie ben jij? Niet wat doe je, maar echt: wie bén jij? Durf je weer te voelen?

Het liefst dichtbij de kust,

Zuid-Spanje, 2025

Weet jij niet meer goed wie je bent? En verlang je er naar om je leven precies zo in te richten dat jij er gelukkig van wordt? Ik breng je graag terug naar jouw kern. Ik laat je weer ontdekken wie je bent, help je los te komen van angst en breng je terug naar het vertrouwen in jezelf. Dit doe ik met het Actie Traject. De intake plannen we binnen een week, zodat je zo snel mogelijk aan de slag kan gaan.

Heb je andere vragen naar aanleiding van dit verhaal? Stuur me een bericht!